De wereld die Christian Schmidt (ChriSch) graveert uit zijn gekleurde glaslagen zijn momentopnamen van speciale situaties die duidelijk een interpretatie vertellen of tegenspreken. Ze maken allen gebruik van ambiguïteit, de mogelijkheid om elk moment van het menselijk bestaan in een goed of slecht doel om te keren. De lagen van het collectieve onderbewustzijn worden geraakt, naar de afgrond kan men enkel raden.  Maar de vreemde mensen die buitelen over ChriSch’s glaswerken stralen altijd een lichtheid uit die de balans van het bedreigde existentiële potentieel, in hun verwarring waaraan ze blootgesteld zijn, weergeven. Dit is hoe, met elke draai van het object, de verhalen van ChriSch altijd een nieuwe reis van ontdekking in gang zetten. Als men dit ondergaat drijven ze naar ons toe net als onze dromen, even obscuur en belemmerend. Daardoor kunnen zij het bewuste en het onbewuste integreren. ChriSch aanvaardt zijn figuren, met satire, zonder compromissen. Hij houdt ze altijd op een afstand maar gaat toch liefdevol met hen om. Dit is de oorsprong van de achterliggende humor die zo typerend is voor zijn werk. De toeschouwer kan zichzelf laten meevoeren in de reis naar het licht en de schaduwen van zijn innerlijke wereld.

Om het met de woorden van Erich Fromm te zeggen , "That which is normal in the unconscious in the waking state is made conscious in art". Naast zijn kunnen als graveerder steekt Christian Schmidt de grens tussen het bewuste en het onbewuste van zijn werk voorbij.