° 1946 - Boekarest Edward Leibovitz, Roemeen van geboorte, ontwerpt zijn eigen fabricagemachines, experimenteert, verbetert met de gedrevenheid van een bezetene voor wie glas en marmer de grondstoffen bij uitstek zijn. Hij beoefent de techniek met zand en zuurbad, hij graveert, perforeert en snijdt met een toestel dat uitgaat van de eigenschappen van diamant, de hardste van alle stoffen. Hij verbetert de glaspasta en beheerst het glasblazen, combineert vaak de verschillende technieken, meermaals de ene bovenop de andere. De objecten, steeds figuratief, geven immer een stuk zelfportret van Leibovitz weer. In 1989 kwam Leibovitz op het glassymposium in Novy Bor (voormalig Tsjecho-Slowakije) tot een nieuwe techniek, die van de maskers op vrij geblazen stukken. Het ruwe masker, uit een glasvorm gelicht, daarna gegraveerd, gezandstraald en gepolijst, wordt gloeiend op bijvoorbeeld de hete laars (heet op heet) aangebracht en smelt erin vast. Leibovitz’ directe methode, zonder vooraf een schets te maken, stoelt op bijgeloof, op natuurlijke impulsen, op spontaan handelen, op een positieve levensfilosofie. Omdat hij vliegensvlug denkt en zijn meesterschap over de materie onbetwist is, komen de wonderlijke vormen, schilderachtig sculpturaal uit de blaaspijp, dubbel of drievoudig geslaagd in een natuurlijk vanzelfsprekend ritme. Rotskristal en water zijn gaven van de natuur, het glas werd, vermoedelijk toevallig, door de mens uitgevonden, enkele duizenden jaren geleden. Sedertdien heeft hij er zijn wil aan opgedrongen, zijn begeerten in vastgelegd. Hetzelfde streven bezielt Edward Leibovitz en drijft hem ertoe zijn geaardheid te weerspiegelen in kunstzinnige glasfantasieën. |
